(Ҳаҷвия)
Гӯр ин миш-миши мардум ва воҳимаҳои радиову телевизор шавад, бо паҳншавии
вируси коронавӣ ба дили одам даҳшат ангехта, моро пеш аз умрамон куштан
мехоҳанд. Дар натиҷаи чунин воҳимаҳо ё дар ҳақиқат, ин вируси падарлаънат ба бисёр
мамлакатҳо барқосо ҳуҷум овард, ки карантин эълон карданд. Сарҳадҳо баста,
ҳаракати нақлиёти обиву ҳавоиву заминӣ боздошта шуд. Ҳама бояд даҳонбандак ‒
ниқоби тиббӣ пӯшанд, дар хона шинанд ва бе зарурият кӯча набароянд.
Аҷаб махлуқем мо одамизодагон. Дар вақти кор аз кор гурехтан мехостему
акнун дар рӯзҳои карантин аз бекорӣ зиқ мешавем. Кор ё машғулоте меҷӯем, ки
саргарм шавему гузаштани шабу рӯзро нафаҳмида монем! Пештар, ҳатто дар вақтҳои
таътили меҳнатӣ рӯзкӯркунӣ осон буд. Як ба кӯча мебаромадед, бо ину он
вомехӯрдед, дар ягон ҷо нишаста, чорта сӯҳбату садтогӣ мекардед, ки аллакай моҳ
дигар шудааст. Ҳа, динаякак худи ман ҷавони навхат будаму ҳоло ба зинаи
40-солагӣ наздик мешавам.
